Ik werd er gisteren op attent gemaakt dat het deze week de week van de eenzaamheid is. De slogan van dit thema luidt; één tegen eenzaamheid.
Dat klinkt mooi en krachtig en gelukkig zijn er veel mensen die, zeker deze week, hun steentje bijdragen om eenzame mensen met elkaar in contact te brengen. Ik ben mij bewust dat we in een individuele maatschappij leven, waarin we soms niet eens onze buren kennen.
Ik vind het belangrijk dat we meer écht om ons heen kijken naar de mensen, de mensen durven aankijken en bijvoorbeeld in de meest simpele vorm eenvoudigweg de mensen groeten die we passeren. Sommigen zullen nu wellicht denken, daar begin ik niet aan hoor en zijn bang voor een negatieve reactie en dat is jammer.
Ik ben zelf opgegroeid in een dorp (woon nu al enige tijd in een stad), toen mijn kinderen op een leeftijd waren waarop je als ouder zijnde niet meer je kind van school ophaalt en samen met andere ouders op het schoolplein in contact kan komen, is die laagdrempelige manier van even een praatje maken weggevallen. Ook gaan kinderen op een bepaald moment zelf of samen met hun vriend(in) naar hun sport en/of hobby. Als je werkt heb je de contacten met je collega’s, als je het geluk hebt dat je in een prettig team zit, heb je geluk en dan nog ga je meestal alleen naar huis…
Wat ik helaas vaak hoor van de mannen en vrouwen die mij bellen of chatten is de eenzaamheid die het gevolg is van een verbroken relatie of echtscheiding. De omstandigheden rond het uit elkaar gaan zijn vaak al pijnlijk en brengen allerlei heftige emoties met zich mee.
Tja en daar sta je dan alleen met je verdriet, ongeloof, gevoel van falen, bedrogen voelen, bijna paniek, gevoel van ‘ik voldoe niet’, misbruikt en zoveel andere emoties, ofwel je hele wereld staat op de kop.Gelukkig hebben een aantal begripvolle familie, een goede vriend of vriendin, een kennis of buur die oprechte interesse en medeleven toont en dat helpt. Het probleem is vaak dat je jouw situatie mag delen en je emotie mag tonen, alleen niet uren achter elkaar of dagen achter elkaar of ook nog na een paar weken of maanden. De behoefte van veel mannen en vrouwen die emotioneel geraakt zijn is groot om van zich af te praten. Dit van zich afpraten betekent niet dat ze automatisch op allerlei goed bedoelde inzichten en adviezen staan te wachten.
Dat ik neutraal en onvoorwaardelijk naar je luister en met je meevoel is zo belangrijk en dat geeft verlichting. Een ieder loopt zijn of haar eigen levenspad en niet iedereen kan na het verliezen van een dierbare na een paar weken of maanden hun leven opnieuw oppakken. Vaak is er nog zo’n worsteling vanbinnen om te willen begrijpen wat er gebeurt is en dat kan zwaar zijn. Het accepteren dat we niet alles moeten en willen begrijpen is vaak een van de moeilijkste horden om te nemen.
Als ik ’s avonds met mijn hondje loop en bij de woningen naar binnen kijk, zie ik veelal dezelfde mensen alleen zitten. Soms denk ik wel eens, hoe mooi zou het zijn als jullie eens bij elkaar zouden aanbellen en kennismaken… Voor mij is dit de stille eenzaamheid, die mensen weten hoe te overleven in hun situatie, werken, eten, achter computer, voor tv, op de bank of stoel en verder……weinig of niets. Ik voel mij dan wat verdrietig worden, omdat ik niet bij iedereen die ik zo zie kan aanbellen om een praatje te maken en belangrijker nog te luisteren.
Vanmiddag liep ik met mijn hondje door het park en zag ik een vrouw op een bankje zitten, ik bleef voor haar staan en keek haar aan, aan haar gezicht te zien was ze verdrietig. Ik vroeg haar of alles oké was (stomme vraag natuurlijk). Ik zei dan ook direct, nee het gaat niet goed hé. Kan ik iets voor je doen? Kan ik je ergens mee helpen? Zal ik even bij je komen zitten? Ze keek mij met grote verdrietige ogen aan en haar gezicht verzachte iets. Ik voelde zo met haar mee en wilde haar een knuffel geven. Ze zei; dank je wel dat je gestopt bent en met mij gepraat hebt. Ik zei haar dat ik daar bijna elke dag loop. Ik liep verder en nog geen tien meter verder hoorde ik haar snikken en huilen. Morgen zal ik opnieuw daarlangs lopen en dan zal ik zonder iets te zeggen naast haar gaan zitten…
Als mensen mij bellen om van zich af te praten of in een emotionele situatie zitten waar ze zelf niet makkelijk doorheen komen, weet dan dat ik altijd onvoorwaardelijk, liefdevol vanuit mijn hart naar je zal luisteren, met je meevoelen en je, als jij dat wilt inzichten en adviezen geven.
Ik ken het gevoel van alleen zijn heel goed. Weet dat je niet alleen bent, samen vinden we wel een weg.
Als je de behoefte hebt om je situatie en gevoelens te delen en/of inzichten en advies in wil, voel je dan van harte welkom.
Je kan mij direct bereiken via telefoonnummer: 0909-5010707 of via credits: 020-2205414 box 1010.
Klik hier om naar mijn persoonlijke pagina te gaan.
Liefs Anne